maandag 25 april 2011
Tussen de (poging tot) poëzie en proza: een mededeling
Ik huil in zwart-wit om de vriendschappen die ik ben misgelopen.
Maar ben te laf om schuld te bekennen.
Tot ik kokhalzend naar een raam toe struikel
En terwijl mijn binnenste zich naar buiten stuwt
Schreeuw ik
Mea culpa,
Amici mei,
Mea culpa
Papyrus
Als ik neerschrijf wat ik voel,
moet ik op zoek
Achter de boekenkasten
waarin herinneringen sluimeren
Tussen de spleten van oud
en krakend hout, opgerold in
een hoekje
Misschien zelfs al stoffig
Daar, verscholen in de letters,
woel je verder in het duister,
wanneer de boeken zich sluiten
en het oog door kieren tuurt
Geen kaft omhelst je
Blanke huid die kil wacht
tot het gitzwarte verdriet
zich verzwakt overstroomt
Maar net als het verdriet vergrijst
vergeelt eenzaam je oppervlak
Tevergeefs fluisterend in de lacunes
van verdrongen vergetelheid.
moet ik op zoek
Achter de boekenkasten
waarin herinneringen sluimeren
Tussen de spleten van oud
en krakend hout, opgerold in
een hoekje
Misschien zelfs al stoffig
Daar, verscholen in de letters,
woel je verder in het duister,
wanneer de boeken zich sluiten
en het oog door kieren tuurt
Geen kaft omhelst je
Blanke huid die kil wacht
tot het gitzwarte verdriet
zich verzwakt overstroomt
Maar net als het verdriet vergrijst
vergeelt eenzaam je oppervlak
Tevergeefs fluisterend in de lacunes
van verdrongen vergetelheid.
vrijdag 1 april 2011
Avocado
Onder de zwijgende lakens
Verdwaalde de schuld
Zuchtend, blazend
Ongezien
Achtpotig kroop de list
en weduwde de kamer zwart
Zij zingt en kraait
Victorie
Geheimen vullen de muren
Zij lopen over
Het plafond verdrinkt
Betrouwbaar, voldaan
Verdwaalde de schuld
Zuchtend, blazend
Ongezien
Achtpotig kroop de list
en weduwde de kamer zwart
Zij zingt en kraait
Victorie
Geheimen vullen de muren
Zij lopen over
Het plafond verdrinkt
Betrouwbaar, voldaan
Abonneren op:
Posts (Atom)