maandag 1 mei 2017

Flamingo

Ik sta in de kamer
Op één been
Als een flamingo
Wel roze, maar zonder veren
‘Strek je armen uit’, zegt hij.
En ik strek mijn armen uit
‘Palmen omhoog’, zegt hij.
En ik draai mijn palmen omhoog.
‘Houden zo’, zegt hij
En ik hou zo.
(Ik hou heel erg veel zo)

Mijn benen beginnen te trillen.
Eerst met kleine schokjes
Dan continu
Hij legt boeken op mijn handpalmen
De bijbel in de rechterhand The complete works of Shakespeare in de linker
Nu trillen mijn armen ook.
Ze zakken een beetje naar beneden
Hij duwt ze zachtjes weer omhoog
‘Houden zo’, zegt hij.
En ik hou zo.

Hij zit neer op bed en leunt naar achter.
Hij wacht.
Hij heeft geduld.
Er loopt zweet langs mijn rug.
Het kietelt.
Mijn armen trillen en zakken.
Ik verlies mijn evenwicht.
Shakespeare valt op de bijbel en met z’n drieën vallen we op de grond.
Hij kruipt van het bed
Ligt naast me op de grond
Veegt het zweet van mijn voorhoofd
Legt zijn arm om me heen
En fluistert in mijn oor.
‘Opnieuw’, zegt hij.
En ik probeer het opnieuw.

Hij geeuwt
Ik flamingo.
Hij kijkt
Ik flamingo.
Hij slaapt
Ik flamingo.

Ik word steeds beter
Ik word goed getraind
Ik word dunner
Ik word geboetseerd
Ik word gevoerd
Ik word onderhouden
Ik krijg veren.
Mijn nek trekt krom.

De zon komt op en gaat onder
Hij loopt de kamer in en uit
Hij verandert
Hij groeit
Hij bloeit
Hij leeft
en ik
flamingo.

zaterdag 22 oktober 2016

Metro Luchtbal


Het miezert. De metro is niet erg druk, maar druk genoeg om mensen elkaars lichaamsgeur op te laten snuiven. De ramen zijn vochtig, net als sommige passagiers. 

Drie meisjes staan in een hoek tegen elkaar geplakt. Twee van hen dragen een hoofddoek, het derde houdt een gsm omhoog. Allen kijken ze gefascineerd naar het scherm. ‘Met vier vrouwen?’, vraagt het meisje met de zwarte hoofddoek. ‘Nee, toch?’, voegt het andere gehoofddoekte meisje toe. ‘Ja. Met vier vrouwen. Ik ben zo trots op hem. En blij voor hen natuurlijk.’, antwoordt het meisje met de gsm. De andere meisjes zijn het er niet mee eens. ‘Ik vind het niet kunnen.’, zegt de ene. ‘Een huwelijk is toch iets tussen één man en één vrouw. Niet één man en vier vrouwen?’ Haar vriendin knikt. ‘Ja, zou jij het fijn vinden als jouw man nog drie andere vrouwen heeft? Dat kan toch niet.’ Het meisje wijst naar haar gsm. ‘Kijk, ze lachen. Ze zijn allemaal tevreden. Mijn broer heeft er nog nooit zo gelukkig uitgezien. Zou jij een echtgenoot weigeren omdat hij nog drie andere vrouwen heeft?’ De twee andere meisjes lachen. ‘Absoluut. Daar zou ik geen probleem mee hebben.’ Het meisje steekt haar gsm in haar broekzak. ‘Ondankbaar. Dat zijn jullie.’ Ze kijkt even uit het raam en haalt dan haar gsm weer tevoorschijn. ‘Had ik jullie de taart al laten zien?’, vraagt ze iets bedeesder. 

Een jongen draagt rode schoenen met blauwe klittenband. Hij slingert tussen de harde, gele lianen van De Lijn, springt van zijn stoeltje moedig de afgrond in en hangt dan ondersteboven uit te hijgen. Zijn vader zegt dat dit geen speeltuin is. De jongen kijkt rond en begrijpt zijn vader niet.

Aan de halte huilt een meisje. Ze snikt luid en opzichtig. Een jongen, die enkele stappen van haar vandaan staat, kijkt af en toe naar haar. Telkens draait ze haar hoofd theatraal weg. Wanneer de deuren van de metro zich openen, stapt de jongen op. Het meisje rent naar hem toe. Hij duwt haar weg. Ze valt achterover. Even zweeft haar jurk als een luchtballon boven haar hoofd. Dan zakt ze in elkaar, haar gezicht bedekt met de leeggelopen ballon. Ze draagt Star Wars ondergoed. De deuren gaan dicht, de jongen draait zich om en zucht opgelucht. 

Een man draagt een iets te strakke, purperen broek die niet past bij zijn witte haar. Hij staat ook net iets te dicht bij zijn medepassagiers, en praat net iets te luid. ‘Hallo? Rudy? Ja? Hallo? Ha- Hallo?’ Rudy hoort hem duidelijk niet. ‘Patricia. Hallo. Hallo. Kan je Rudy even doorgeven? Ja? Rudy. Ja. Ik had gehoord dat jij van wijn houdt, en ook van konijn.’ Dit zorgt voor een bulderlach die de metro heen en weer doet schokken. ‘Nee, ik vroeg me gewoon af of jij nog zin had in koffie straks. Want als je kan, zou dat goed zijn, maar als je niet kan, dan is dat ook goed.’ Rudy heeft geen zin in koffie. ‘Nee, dat is goed’, liegt de man. ‘Doei.’ Hij kijkt beteuterd uit het raam. Rudy kan zijn gelaat toch niet zien.


donderdag 22 september 2016

Trouwens...

De kern van de kus is dus kunst:
het zwoele zoete zwoegen van het in elkaars waters wroeten.

dinsdag 24 februari 2015

Donderdagen

Viel rond zonsopgang in slaap
Droomde dat het zaterdag was
De maan was rond en rood
De straat in afwachting

Sneeuw dwarrelde hartig
De auto's stonden stil
Jij tekende zorgvuldig
voetafdruk na voetafdruk

Een storm werd het niet
Mijn thermometer brak en sliep
De verleden tijd vergeten
slaapte zij brak door

Je bent mijn lippen voorbij gelopen
Is dat hoe je mijn mond bezweert


zaterdag 22 november 2014

pH-waarde

Wanneer u spreekt
over de ziel, over het verleden
waar kijkt u dan naar
U spreekt met klare stem
duidelijk en zielsgraag
tegels breken en glazen dof
U houdt me in uw ban
Vlieg naar de deur
Geen hart in de hand
Waar laat u me deze keer weer vallen
De woestijn daagt niet uit
U bent nu al kurkdroog
Denk de sahara leeg
Met uw dronken spiel
krijgt u vast wel een kameel
of een steen toegeworpen
Eet mij dan op
Een bloem op mijn kop
Dan cactus ik stiekem weg
Mijn naalden tegen de huid
veilig en warm
Het water in de droogte
De citroen in de smakeloosheid
Zuurtegraad onbereikbaar
Houdt u nog van mij
De hand weg
De zon op
Vaarwel lief
Vaarwel mijn lief
Tot dan, splits jij nog eens een zee voor mij

zondag 28 september 2014

Sis.

Adem kiezelsteentjes in mijn maag
Take that shirt off
U heeft uw knopen niet meer nodig.

Grind your teeth
Dat staat u mooi
Uw das als een pijl naar uw navel

Blazen naar de rots
De hele berg op
She'll be coming 'round the mountain
De eeuwigheid in

zaterdag 6 september 2014

Lydia Davis' Stempel

We staan allemaal in de rij om onze zakken en koffers op de loopband te leggen. Mijn koffer gaat er in één zwaai op, maar ik ben vergeten een bakje voor mijn rugzak te pakken. De man achter mij geeft me het zijne. Mijn rugzak is echter groot, dus past mijn jas niet meer in hetzelfde bakje. Ik heb een tweede nodig. De man achter me zucht en geeft me een tweede bakje. Normaal kan ik dit wel goed, denk ik maar zeg ik niet.

In de volgende rij beland ik per ongeluk tussen een koppel in. Ze praten over me heen. Dus zeg ik tegen de man - die achter mij staat- dat hij best wel mijn plaatsje in de rij mag hebben, zodat hij iets makkelijker met zijn vrouw - die voor mij staat- kan communiceren. Ik neem een stap opzij zodat hij langs me heen kan lopen en dat doet hij dan ook.

De jongen achter de balie glimlacht vriendelijk naar de man die hem om een krant vraagt. Hij zegt dat de man geluk heeft want de Guardian is nog maar net aangekomen. De man vraagt waarom net die krant zo laat was, waarop de jongen antwoordt dat de kranten altijd met de eerste trein uit Londen aankomen, maar dat de Guardian zijn trein -net- had gemist.

Twee Amerikaanse vrouwen verbazen zich erover dat Belgische vrouwen meestal hun eigen achternaam behouden na hun huwelijk. De ene vrouw zegt dat ze de hele tijd die ze hier heeft doorgebracht dat nooit heeft opgemerkt. Ze ging er nu eenmaal gewoon van uit dat wanneer collega Van Kouter haar man Bart voorstelde, dat die man dan Bart Van Kouter zou heten. "Ja," zegt de andere, " en dan kom je er opeens achter dat-ie eigenlijk Bart De Wever heet!" Dat doet ze giechelen.

Een jongetje vraagt aan z'n vader of Belgische mensen ook naar Engeland kunnen reizen. De vader zegt van wel. Dat vindt de jongen vreemd. "Worden zij dan ook Engels?", vraagt hij. De vader denkt even na en antwoordt dan: "Enkel als ze niet meer terugkomen."

Inmiddels staan de Amerikaanse vrouwen achter me op de roltrap, die niet echt een trap maar eerder een loopband met een lichte helling is. Nu praten ze over relaties. "In België", zegt de ene, "is een officiële relatie een partner waarvan je vrienden en je ouders op de hoogte zijn." "Maar waarmee je niet getrouwd bent?", vraagt de andere. "Nee, dat niet,"luidt het antwoord, "En weet je wat ik nog vreemder vind?" De andere vrouw schudt haar hoofd. "Dat je niet kan zeggen dat je met je vriendin weggaat. Het moet altijd 'een' vriendin zijn, anders is het officieel. Nu weet ik toch dat als ik met jou iets ga drinken, ik specifiek jou bedoel en niet zomaar 'een' vriendin, ongedefinieerd." "Tja, " zucht haar vriendin, "misschien zouden we het maar officieel moeten maken." Dan giechelen ze weer.

Terwijl we de loopband aflopen merk ik opeens dat de man voor me zijn koffer niet vasthoudt. In plaats van zijn hand grijpen er twee leren gespen, die onder zijn mouw verdwijnen, het handvat van zijn koffer vast. Ik weet niet waar ze onder die mouw naartoe lopen. Dat had ik niet eens gemerkt, denk ik en met beide handen aan het handvat van mijn koffer stap ik de trein op.